Wirtualna rzeczywistość (VR), technologia, która może tworzyć symulowane środowisko dla użytkowników, szturmem zdobyła świat w ostatnich latach. Jej korzenie sięgają jednak XIX wieku. Pierwszym znanym prekursorem wirtualnej rzeczywistości był stereoskop, wynaleziony w 1838 roku przez Sir Charlesa Wheatstone’a. Wykorzystywał on dwa obrazy, po jednym dla każdego oka, aby stworzyć iluzję obrazu 3D. Później, w latach 60-tych, Ivan Sutherland opracował pierwszy wyświetlacz montowany na głowie (HMD), zwany Mieczem Damoklesa, który był prekursorem nowoczesnych zestawów VR.
Z drugiej strony, rzeczywistość rozszerzona (AR) to technologia, która nakłada informacje cyfrowe na świat rzeczywisty. Została ona stworzona w 1992 roku przez Toma Caudella i Davida Mizella, którzy pracowali wówczas dla Boeinga. Wykorzystali oni AR, aby pomóc pracownikom w montażu wiązek przewodów do samolotów. Obecnie AR jest wykorzystywana w różnych branżach, w tym w grach, edukacji i opiece zdrowotnej.
Wirtualna rzeczywistość, jaką znamy dzisiaj, została stworzona w latach 80. przez Jarona Laniera. Założył on firmę VPL Research, która opracowała pierwsze komercyjne produkty VR, w tym DataGlove i EyePhone. Urządzenia te pozwalały użytkownikom na interakcję z wirtualnymi środowiskami za pomocą rąk i oczu. Jednak technologia ta była wciąż na wczesnym etapie i nie była szeroko stosowana aż do lat 90-tych.
Istnieje kilka rodzajów wirtualizacji, w tym pełna wirtualizacja, parawirtualizacja i wirtualizacja wspomagana sprzętowo. Pełna wirtualizacja umożliwia uruchamianie wielu systemów operacyjnych na jednej maszynie fizycznej, podczas gdy parawirtualizacja wymaga modyfikacji systemu operacyjnego gościa. Wirtualizacja wspomagana sprzętowo, znana również jako wirtualizacja natywna, wykorzystuje sprzęt do wspomagania wirtualizacji, czyniąc ją szybszą i bardziej wydajną.
Wynalazca wirtualnej rzeczywistości, Jaron Lanier, był pionierem w dziedzinie informatyki i technologii. Kontynuował wprowadzanie innowacji w przestrzeni VR i jest uznawany za twórcę terminu „wirtualna rzeczywistość”. Jego praca utorowała drogę do rozwoju nowoczesnej technologii VR, która zrewolucjonizowała branże takie jak gry, opieka zdrowotna i edukacja.
Podsumowując, wirtualna rzeczywistość przeszła długą drogę od swoich wczesnych poprzedników w XIX wieku. Została stworzona w latach 80. przez Jarona Laniera i od tego czasu ewoluowała w technologię, która zmienia sposób, w jaki wchodzimy w interakcje ze światem. Podczas gdy AR i VR są często używane zamiennie, są to dwie różne technologie, które mają swoje własne unikalne zastosowania i korzyści. Wraz z ciągłym rozwojem technologii, możliwości wirtualnej rzeczywistości są nieograniczone i ekscytujące.
To, czy wirtualizacja jest konieczna, zależy od kontekstu. W niektórych branżach i zastosowaniach wirtualizacja jest niezbędna do celów szkoleniowych, symulacyjnych i wizualizacyjnych. Na przykład wirtualna rzeczywistość jest szeroko stosowana w szkoleniach medycznych, symulacjach wojskowych i projektowaniu architektonicznym. Z drugiej strony, wirtualizacja może nie być konieczna do codziennych zadań, takich jak przeglądanie stron internetowych czy edycja tekstu. Ostatecznie potrzeba wirtualizacji zależy od konkretnego przypadku użycia i korzyści, jakie zapewnia.