Subjuntivo jest kluczowym elementem w języku hiszpańskim, używanym do wyrażania wątpliwości, pragnień, niepewności i hipotetycznych sytuacji. Jednak dla osób niebędących rodzimymi użytkownikami języka hiszpańskiego zrozumienie, kiedy używać subjuntivo, może być pewnym wyzwaniem. W tym artykule omówimy, kiedy używać subjuntivo vs. indicatif, jak odmieniać subjuntivo, kiedy używać conditionnel present, czy po „Creo que” występuje subjuntivo i jak utworzyć Imparfait.
Kiedy używać Subjuntivo vs. Indicatif?
Subjuntivo jest używane do wyrażania wątpliwości, pragnienia, niepewności lub hipotetycznych sytuacji, podczas gdy indicatif jest używany do stwierdzania faktów. Na przykład „Espero que vengas” (Mam nadzieję, że przyjdziesz) używa subjuntivo, ponieważ nie ma pewności, czy dana osoba przyjdzie. W przeciwieństwie do tego, „Sé que vienes” (wiem, że przyjdziesz) używa indicatif, ponieważ jest to stwierdzenie faktu.
Jak odmieniać subjuntivo?
Subjuntivo odmienia się inaczej niż indicatif. Aby utworzyć subjuntivo, weź formę „yo” czasu teraźniejszego, usuń końcówkę -o i dodaj odpowiednie końcówki subjuntivo. Na przykład, dla czasownika „hablar”, forma „yo” to „hablo”, więc usuwamy -o, aby uzyskać „habl-” i dodajemy odpowiednie końcówki (-e, -es, -e, -emos, -éis, -en), aby uzyskać formy subjuntivo: hable, hables, hable, hablemos, habléis, hablen.
Kiedy używać Conditionnel Present?
Czas teraźniejszy warunkowy jest używany do wyrażania hipotetycznych sytuacji, życzeń i pragnień w teraźniejszości lub przyszłości. Na przykład, „Me gustaría ir al cine” (Chciałbym pójść do kina) używa czasu teraźniejszego warunkowego, aby wyrazić pragnienie.
Czy po „Creo que” występuje subjuntivo?
Nie ma subjuntivo po „Creo que”, ponieważ jest to stwierdzenie faktu. Na przykład „Creo que él viene” (Wierzę, że on przyjdzie) używa indicatif, ponieważ jest to stwierdzenie faktu, a nie hipotetyczna sytuacja lub stwierdzenie wątpliwości.
Jak utworzyć Imparfait?
Imparfait jest tworzony przez wzięcie rdzenia czasu teraźniejszego i dodanie odpowiednich końcówek (-ais, -ais, -ait, -ions, -iez, -aient). Na przykład dla czasownika „hablar”, rdzeń to „habl-” i dodajemy odpowiednie końcówki, aby uzyskać formy Imparfait: hablais, hablais, hablait, hablions, habliez, parlaient.
Podsumowując, opanowanie subjuntivo wymaga czasu i praktyki. Zrozumienie, kiedy go używać, a kiedy indicatif, jak go odmieniać i kiedy używać conditionnel present może być trudne, ale przy wystarczającej praktyce stanie się drugą naturą. Pamiętaj, że subjuntivo jest używane do wyrażania wątpliwości, pragnienia, niepewności lub sytuacji hipotetycznych, podczas gdy indicatif jest używany do stwierdzania faktów.
Pytanie jest nieco niejasne, ale jeśli masz na myśli „Po jakich słowach używamy trybu łączącego?”, to odpowiedź brzmi, że tryb łączący jest używany po niektórych czasownikach i wyrażeniach, które wyrażają wątpliwości, emocje lub niepewność, takich jak „esperar que” (mieć nadzieję, że), „querer que” (chcieć, że), „es necesario que” (konieczne, że) i inne.