Podczas pracy z bazami danych często konieczne jest wyświetlanie danych z wielu tabel. W SQL można to osiągnąć za pomocą złączeń, które pozwalają łączyć dane z dwóch lub więcej tabel w oparciu o wspólne pole. W tym artykule omówimy różne typy złączeń SQL i sposób ich wykorzystania do wyświetlania danych z dwóch tabel SQL.
Łączenie dwóch zapytań SQL
Zanim zagłębimy się w złączenia, ważne jest, aby zrozumieć, jak połączyć dwa zapytania SQL. Jednym ze sposobów jest użycie operatora UNION, który łączy wyniki dwóch instrukcji SELECT w jeden zestaw wyników. Działa to jednak tylko wtedy, gdy dwa zapytania mają taką samą liczbę kolumn, a kolumny są zgodnymi typami danych.
Inną metodą jest użycie podzapytania, które jest instrukcją SELECT zagnieżdżoną wewnątrz innej instrukcji SELECT. Podzapytanie może być użyte w klauzuli WHERE lub HAVING do filtrowania wyników na podstawie warunku.
Typy złączeń
Istnieją cztery główne typy złączeń SQL: złączenie wewnętrzne, złączenie lewe, złączenie prawe i pełne złączenie zewnętrzne. Spośród nich, sprzężenie wewnętrzne jest najczęściej używane i często nazywane jest po prostu „sprzężeniem”. Sprzężenie wewnętrzne zwraca tylko wiersze, które mają pasujące wartości w obu tabelach na podstawie określonego warunku sprzężenia.
Z drugiej strony, lewe i prawe sprzężenia zwracają wszystkie wiersze z jednej tabeli i pasujące wiersze z drugiej tabeli. Różnica między nimi polega na tym, która tabela jest uważana za „podstawową”, a która za „drugorzędną”. Pełne sprzężenie zewnętrzne zwraca wszystkie wiersze z obu tabel, niezależnie od tego, czy mają one dopasowanie w drugiej tabeli.
Łączenie danych z dwóch tabel programu Access
W programie Microsoft Access można łączyć dane z dwóch tabel za pomocą sprzężenia w zapytaniu. Aby to zrobić, otwórz nową kwerendę w widoku projektu i dodaj dwie tabele, które chcesz połączyć. Następnie przeciągnij pole, które chcesz połączyć z jednej tabeli do odpowiedniego pola w drugiej tabeli. Access automatycznie utworzy wewnętrzne sprzężenie na podstawie pasujących pól.
Relacje jeden-do-jednego
W projektowaniu baz danych relacja jeden-do-jednego opiera się na założeniu, że każdy rekord w pierwszej tabeli odpowiada dokładnie jednemu rekordowi w drugiej tabeli i odwrotnie. Jest to często używane, gdy istnieją dodatkowe dane związane z rekordem podstawowym, które nie mieszczą się w tej samej tabeli. W SQL relacja jeden-do-jednego może być zaimplementowana za pomocą złączenia.
Podsumowując, wyświetlanie danych z dwóch tabel SQL można uzyskać za pomocą złączeń, które umożliwiają łączenie danych na podstawie wspólnego pola. Istnieją różne typy sprzężeń, w tym sprzężenie wewnętrzne, sprzężenie w lewo, sprzężenie w prawo i pełne sprzężenie zewnętrzne, z których każde ma swój własny przypadek użycia. W programie Microsoft Access można łączyć dane z dwóch tabel za pomocą sprzężenia w zapytaniu, podczas gdy w projekcie bazy danych relacja jeden do jednego może być zaimplementowana za pomocą sprzężenia. Dzięki zrozumieniu tych pojęć można skuteczniej wyświetlać i analizować dane z wielu tabel w bazie danych.
Samozłączenie to typ złączenia w SQL, w którym tabela jest łączona z samą sobą. Innymi słowy, tabela jest traktowana jako dwie oddzielne tabele w ramach tego samego zapytania, a warunek łączenia jest używany do dopasowywania wierszy z tej samej tabeli na podstawie niektórych wspólnych kolumn. Self joins są powszechnie używane podczas pracy z danymi hierarchicznymi lub podczas porównywania wierszy w tej samej tabeli.