Dyspraksja, znana również jako rozwojowe zaburzenie koordynacji (DCD), jest zaburzeniem neurologicznym, które wpływa na zdolność dziecka do planowania i koordynowania swoich ruchów. Jest to trudność w uczeniu się motorycznym, która może prowadzić do problemów z koordynacją fizyczną, świadomością przestrzenną i organizacją. Dokładna przyczyna dyspraksji nie jest znana, ale badania wykazały, że może być ona spowodowana kombinacją czynników genetycznych i środowiskowych.
Identyfikacja dziecka z dyspraksją w klasie może być trudna. Niektóre z sygnałów ostrzegawczych obejmują trudności z drobnymi umiejętnościami motorycznymi, słabą koordynację ręka-oko, trudności ze świadomością przestrzenną oraz problemy z równowagą i postawą. Ponadto, dzieci z dyspraksją mogą mieć trudności z zadaniami wymagającymi organizacji i planowania, takimi jak pisanie, rysowanie lub wykonywanie instrukcji.
Zaburzenia postawy mogą być również oznaką dyspraksji. Mogą one obejmować garbienie się, siedzenie w niewygodnej pozycji oraz trudności z równowagą i koordynacją. Ważne jest, aby wcześnie rozpoznać te objawy, ponieważ dzieci z dyspraksją często zmagają się z poczuciem własnej wartości i mogą zniechęcić się do aktywności fizycznej.
Dyspraksja jest uważana za niepełnosprawność ruchową, ale należy pamiętać, że nie wpływa ona na inteligencję ani zdolności poznawcze dziecka. Dzieci z dyspraksją często mają normalną lub ponadprzeciętną inteligencję, ale mogą mieć trudności z zadaniami wymagającymi koordynacji fizycznej. Dzięki wczesnej interwencji i wsparciu, dzieci z dyspraksją mogą nauczyć się pokonywać trudności i prowadzić udane życie.
Podsumowując, dyspraksja jest złożonym zaburzeniem, które wpływa na zdolność dziecka do planowania i koordynowania ruchów. Identyfikacja zaburzenia w klasie może być trudna, ale ważne jest, aby wcześnie rozpoznać znaki ostrzegawcze. Przy odpowiednim wsparciu i interwencji, dzieci z dyspraksją mogą nauczyć się przezwyciężać trudności i w pełni wykorzystać swój potencjał.
Istnieje wiele chorób i stanów, które mogą kwalifikować daną osobę do niepełnosprawności, w tym między innymi dyspraksja, porażenie mózgowe, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona i niektóre rodzaje raka. Konkretne kryteria niepełnosprawności różnią się w zależności od kraju i programu zapewniającego świadczenia z tytułu niepełnosprawności. Ogólnie rzecz biorąc, stan musi być na tyle poważny, aby znacznie ograniczyć zdolność danej osoby do pracy lub wykonywania codziennych czynności.