Programowanie obiektowe (OOP) to paradygmat programowania, który jest szeroko stosowany w tworzeniu oprogramowania. Jest to sposób organizacji i strukturyzacji kodu oparty na koncepcji obiektów. W OOP najbardziej podstawowymi pojęciami są klasy i obiekty.
Klasa jest planem lub szablonem do tworzenia obiektów. Definiuje atrybuty i zachowania obiektu. Atrybuty to elementy danych lub zmienne, które definiują stan lub właściwości obiektu. Zachowania to metody lub funkcje, które definiują działania lub operacje, które obiekt może wykonać. Mówiąc prościej, klasa jest zbiorem powiązanych zmiennych i funkcji, które są hermetyzowane razem.
Z drugiej strony, obiekt jest instancją klasy. Jest to konkretna jednostka, która jest tworzona z klasy. Obiekty mają swój własny stan i zachowanie i mogą wchodzić w interakcje z innymi obiektami. Innymi słowy, obiekt jest konkretną realizacją klasy.
Różnica między klasą a instancją polega na tym, że klasa jest ogólną koncepcją, podczas gdy instancja jest konkretną realizacją tej koncepcji. Na przykład, klasa może być traktowana jako plan samochodu, podczas gdy instancja może być konkretnym samochodem, który jest tworzony na podstawie tego planu. Klasa definiuje atrybuty samochodu, takie jak jego kolor, model i rozmiar silnika, podczas gdy instancja ma określone wartości dla tych atrybutów.
W OOP pierwsza instancja klasy jest tworzona przy użyciu procesu zwanego instancją. Instancja to proces tworzenia obiektu z klasy. Kiedy instancja jest tworzona, przypisywana jest jej unikalna lokalizacja w pamięci i można uzyskać do niej dostęp i modyfikować ją niezależnie od innych instancji tej samej klasy.
Podsumowując, zrozumienie klas i obiektów jest ważne dla każdego, kto chce nauczyć się programowania obiektowego. Klasa jest planem tworzenia obiektów, podczas gdy obiekt jest konkretną instancją klasy. Różnica między klasą a instancją polega na tym, że klasa jest ogólną koncepcją, podczas gdy instancja jest konkretną realizacją tej koncepcji. Instancja to proces tworzenia instancji z klasy. Rozumiejąc te podstawowe pojęcia, programiści mogą tworzyć złożone i solidne systemy oprogramowania, które są łatwiejsze w utrzymaniu i rozszerzaniu w czasie.
Hermetyzacja to podstawowa koncepcja w programowaniu obiektowym, która polega na ukrywaniu wewnętrznego działania obiektu przed światem zewnętrznym i ujawnianiu jedynie publicznego interfejsu, za pośrednictwem którego inne obiekty mogą z nim wchodzić w interakcje. Hermetyzacja pomaga zapewnić, że stan obiektu pozostaje spójny i ważny, uniemożliwiając zewnętrznemu kodowi bezpośrednią modyfikację jego wewnętrznych danych. Zapewnia to pewien poziom bezpieczeństwa i kontroli nad sposobem wykorzystania obiektu, ułatwiając utrzymanie i modyfikowanie kodu w czasie.